„Miłosierdzie przewyższa sprawiedliwość”

Z nauki teologicznej o miłosierdziu Bożym dwa punkty w szczególności
winny zatrzymać naszą uwagę: pierwszy to uzasadnienie i rozwinięcie tych
słów św. Jakuba, że „Miłosierdzie przewyższa sprawiedliwość”, drugie zaś
to wykazanie, że to miłosierdzie było naczelną pobudką Wcielenia.

Pierwsze zagadnienie łączy się z nauką o naturze Boga i jej
przymiotach, z której wynika, że naczelnym jej przymiotem, jako Władcy
świata, jest właśnie miłosierdzie. (…) Z rządami Bożymi nad światem
łączy się z konieczności cały szereg przymiotów, które umysł nasz winien
Bogu przypisać. Jedne, jak sprawiedliwość, prawdomówność, wierność
uznajemy w Nim łatwo i bez wahania. Inne, jak miłosierdzie, cierpliwość,
długomyślność wymagają zastanowienia, i gdyby sam Bóg nie był nam i tych
cech swej doskonałości objawił, sami zapewne nigdy byśmy nie doszli do
odkrycia ich w Jego naturze. Świadczą o tym różne religie przyrodzone,
które dziś coraz dokładniej poznajemy; wszystkie one mają jakieś pojęcie
o Bogu panującym nad światem i nawet nieraz bardzo wyraźnie podkreślają
sprawiedliwość jako przymiot jego panowania, ale Ojca pełnego
miłosierdzia w nim nie dostrzegają.

Bo też i pogodzenie w Bogu tych dwóch naczelnych przymiotów Jego
działalności na zewnątrz, jakimi są sprawiedliwość i miłosierdzie, nie
pozbawione jest pewnej trudności, która tylko w świetle wiary może być
rozwiązana. Otóż tradycyjna myśl chrześcijańska, opierając się na danych
Objawienia, nie tylko wykazała harmonijne współdziałanie obu tych
przymiotów doskonałości Bożej w rządach światem, ale pomna słów św.
Jakuba, iż miłosierdzie przeważa nad sprawiedliwością, i tę przewagę
głęboko uzasadniła.

o. Jacek Woroniecki OP

Tajemnica Miłosierdzia Bożego. Nauka chrześcijańska o Miłosierdziu
Bożym i naszej wobec niego postawie
Powrót