Rozporządzenie liturgiczne Instytutu Rzymskokatolickiego J.E. x. bp Donald H. Sanborn
Ogólną zasadą liturgiczną Instytutu jest zachowanie tradycyjnej liturgii
rzymskiej. Instytut utrzymuje, że zmiany w liturgii rzymskiej dokonane
przez Komisję do spraw Reformy Liturgicznej, założoną przez papieża
Piusa XII w 1948 roku, a prowadzoną przez Hannibala Bugnini, były
zmianami przejściowymi poczynionymi w perspektywie Novus Ordo Missae z
1969 roku. Konsekwentnie Instytut odrzuca jakiekolwiek zmiany poczynione
z sugestii wspomnianej komisji, nawet jeśli były promulgowane przez
papieża Piusa XII. Instytut utrzymuje, że – choć te zmiany zostały
właściwie promulgowane przez papieża – ich akceptacja w świetle zmian II
soboru watykańskiego byłaby szkodliwa dla utrzymania celu Instytutu, to
jest zachowania tradycyjnej liturgii rzymskiej. Niemniej jednak Instytut
nie traktuje zmian liturgicznych dokonanych za panowania Piusa XII jako
niekatolickich czy grzesznych, jeśli są uczęszczane, lecz raczej jako
preludium do ostatecznych zmian II soboru watykańskiego, do których obu
przyznaje się Hannibal Bugnini.
Członkowie Instytutu rzymskokatolickiego stosują się wyłącznie do Mszału
rzymskiego św. Piusa V, Brewiarza rzymskiego św. Piusa V, wraz z
dodatkami i reformami dokonanymi do roku 1948 włącznie. Członkowie
Instytutu stosują się do Pontyfikału rzymskiego papieża Benedykta XIV i
Leona XIII oraz do Rytuału rzymskiego promulgowanego przez papieża
Benedykta XIV.
Instytut akceptuje wszystkie kanonizacje dokonane do dnia 9-tego
października 1958 roku i odrzuca jako nieważne jakiekolwiek próby
kanonizacyjne dokonane po tym dniu.
Instytut akceptuje każde święto w kalendarzu powszechnym ustanowione do
dnia 31-ego grudnia 1954 roku, a odrzuca jakiekolwiek ustanowione
później.
Instytut odrzuca zreformowany ryt Wielkiego Tygodnia promulgowany w 1955
roku, włączając w to wcześniejsze reformy dozwolone w roku 1951.
Instytut akceptuje wszystkie zmiany w poście eucharystycznym dokonane
przez papieża Piusa XII.
Członkowie Instytutu nie mogą używać gotyckich ornatów. Będą za to
używać ornatów wyłącznie rzymskich, francuskich, niemieckich i
hiszpańskich. Renesansowe ornaty w stylu św. Filipa są dozwolone.
Członkowie Instytutu podczas czytania lub cytowania Pisma świętego po
angielsku będą używać jedynie tłumaczenia w wersji Douay-Rheims. Podczas
czytania lub cytowania Pisma świętego po łacinie będą używać jedynie
tłumaczenia w wersji Wulgaty klementyńskiej.
Instytut odrzuca tłumaczenie psalmów promulgowane dla opcjonalnego
użytku przez papieża Piusa XII w 1945 roku.
Członkowie Instytutu odrzucają sprawowanie tak zwanej Mszy dialogowanej.
Biskupi i księża Instytutu będą zachowywać rubryki Mszału dotyczące
wspominania imienia papieża i biskupa podczas wakatu ich stolic.
Członkom Instytutu nie wolno odprawiać Mszy ani odprawiać publicznych
czy prywatnych nabożeństw w kościele czy kaplicy zwykle używanej do
odprawiania liturgii novus ordo. Cześć relikwii i świętych obrazów w
tych kościołach czy kaplicach jest dozwolona.
Członkom Instytutu nie wolno okazywać żadnego znaku czci wobec tego, co
udaje przenajświętszy Sakrament w kościołach czy na ołtarzach novus
ordo.
Członkowie Instytutu będą dostosowywać wszystkie ceremonie i ryty
liturgiczne do instrukcji znalezionych w “Rubricae generales” Mszału i
Brewiarza rzymskiego, w Ceremoniale Episcoporum, w Rituale Romanum, a
także w zaaprobowanych książkach tradycyjnych rubrycystów, takich jak
Martinucci, Moretti, Van der Stappen, O’Connell, O’Kane, Le Vavasseur i
innych zaakceptowanych przez Przełożonego. Zwyczaje lokalne czy narodowe
– zakładając, że wiekowe i niesprzeczne z rubrykami – także powinny być
zachowywane.
Tłum. Dominick Dutton
Źródło: "Most Holy Trinity Seminary Newsletter", kwiecień 2017.
Za: Katolik- Głos Tradycji Katolickiej
Powrót
Ogólną zasadą liturgiczną Instytutu jest zachowanie tradycyjnej liturgii
rzymskiej. Instytut utrzymuje, że zmiany w liturgii rzymskiej dokonane
przez Komisję do spraw Reformy Liturgicznej, założoną przez papieża
Piusa XII w 1948 roku, a prowadzoną przez Hannibala Bugnini, były
zmianami przejściowymi poczynionymi w perspektywie Novus Ordo Missae z
1969 roku. Konsekwentnie Instytut odrzuca jakiekolwiek zmiany poczynione
z sugestii wspomnianej komisji, nawet jeśli były promulgowane przez
papieża Piusa XII. Instytut utrzymuje, że – choć te zmiany zostały
właściwie promulgowane przez papieża – ich akceptacja w świetle zmian II
soboru watykańskiego byłaby szkodliwa dla utrzymania celu Instytutu, to
jest zachowania tradycyjnej liturgii rzymskiej. Niemniej jednak Instytut
nie traktuje zmian liturgicznych dokonanych za panowania Piusa XII jako
niekatolickich czy grzesznych, jeśli są uczęszczane, lecz raczej jako
preludium do ostatecznych zmian II soboru watykańskiego, do których obu
przyznaje się Hannibal Bugnini.
Członkowie Instytutu rzymskokatolickiego stosują się wyłącznie do Mszału
rzymskiego św. Piusa V, Brewiarza rzymskiego św. Piusa V, wraz z
dodatkami i reformami dokonanymi do roku 1948 włącznie. Członkowie
Instytutu stosują się do Pontyfikału rzymskiego papieża Benedykta XIV i
Leona XIII oraz do Rytuału rzymskiego promulgowanego przez papieża
Benedykta XIV.
Instytut akceptuje wszystkie kanonizacje dokonane do dnia 9-tego
października 1958 roku i odrzuca jako nieważne jakiekolwiek próby
kanonizacyjne dokonane po tym dniu.
Instytut akceptuje każde święto w kalendarzu powszechnym ustanowione do
dnia 31-ego grudnia 1954 roku, a odrzuca jakiekolwiek ustanowione
później.
Instytut odrzuca zreformowany ryt Wielkiego Tygodnia promulgowany w 1955
roku, włączając w to wcześniejsze reformy dozwolone w roku 1951.
Instytut akceptuje wszystkie zmiany w poście eucharystycznym dokonane
przez papieża Piusa XII.
Członkowie Instytutu nie mogą używać gotyckich ornatów. Będą za to
używać ornatów wyłącznie rzymskich, francuskich, niemieckich i
hiszpańskich. Renesansowe ornaty w stylu św. Filipa są dozwolone.
Członkowie Instytutu podczas czytania lub cytowania Pisma świętego po
angielsku będą używać jedynie tłumaczenia w wersji Douay-Rheims. Podczas
czytania lub cytowania Pisma świętego po łacinie będą używać jedynie
tłumaczenia w wersji Wulgaty klementyńskiej.
Instytut odrzuca tłumaczenie psalmów promulgowane dla opcjonalnego
użytku przez papieża Piusa XII w 1945 roku.
Członkowie Instytutu odrzucają sprawowanie tak zwanej Mszy dialogowanej.
Biskupi i księża Instytutu będą zachowywać rubryki Mszału dotyczące
wspominania imienia papieża i biskupa podczas wakatu ich stolic.
Członkom Instytutu nie wolno odprawiać Mszy ani odprawiać publicznych
czy prywatnych nabożeństw w kościele czy kaplicy zwykle używanej do
odprawiania liturgii novus ordo. Cześć relikwii i świętych obrazów w
tych kościołach czy kaplicach jest dozwolona.
Członkom Instytutu nie wolno okazywać żadnego znaku czci wobec tego, co
udaje przenajświętszy Sakrament w kościołach czy na ołtarzach novus
ordo.
Członkowie Instytutu będą dostosowywać wszystkie ceremonie i ryty
liturgiczne do instrukcji znalezionych w “Rubricae generales” Mszału i
Brewiarza rzymskiego, w Ceremoniale Episcoporum, w Rituale Romanum, a
także w zaaprobowanych książkach tradycyjnych rubrycystów, takich jak
Martinucci, Moretti, Van der Stappen, O’Connell, O’Kane, Le Vavasseur i
innych zaakceptowanych przez Przełożonego. Zwyczaje lokalne czy narodowe
– zakładając, że wiekowe i niesprzeczne z rubrykami – także powinny być
zachowywane.
Tłum. Dominick Dutton
Źródło: "Most Holy Trinity Seminary Newsletter", kwiecień 2017.
Za: Katolik- Głos Tradycji Katolickiej