Sub auspiciis Regis Poloniae et Episcopi Cracoviensis.
Gdy w 1727 roku Polska występowała po raz pierwszy do Stolicy
Apostolskiej z prośbą o ustanowienie liturgicznego święta Najświętszego
Serca Pana Jezusa, czyniła to nie tylko w imieniu Rzeczpospolitej Obojga
Narodów, ale prosiła o święto dla całego Kościoła! (Początkowo do tej
petycji dołączył król Hiszpanii Filip V, ale pod
wpływem swojego ministra, wycofał poparcie).Polski król i wielki
książę litewski August II czynił to zatem nie tylko w imieniu swojego
Kraju, ale chrześcijaństwa w ogóle. Ważna rola w tych staraniach
przypadła Przełożonej krakowskiego klasztoru wizytek, Matce Teresie
Szembek i biskupowi krakowskiemu ks. Konstantemu Szaniawskiemu. Pomimo
umiejętnej walki stoczonej przez ks. Józefa Gallifet S.I. o ustanowienie
święta, pod wpływem kardynała Prospera Lambertini Stolica Apostolska
odrzuciła prośbę Polski. Głównym powodem był zarzut nowości i niechęć do
mnożenia "zbędnych" nabożeństw. Sam Lambertini jako papież Benedykt XIV
zresztą wspierał nabożeństwo w Rzymie i Kościele.
Drugie podejście miało miejsce w latach 1762-1764. Wtedy to
Polska-Litwa ponowiła starania o ustanowienie liturgicznego święta Serca
Bożego pod rządami Augusta III, który z Warszawy skierował listownie
prośbę do papieża w tej sprawie. Prośby króla popierali liczni biskupi
Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, a także z Francji Stanisław Leszczyński
i jego córka Maria- królowa Francji.
Druga polska petycja była już tylko w imieniu Rzeczypospolitej- by
zwiększyć szanse
na sukces. Po wykazaniu, że kult Najświętszego Serca Pana Jezusa nie
jest wcale nowy (na konsystorzu 26 stycznia 1765 r.), a w licznych
diecezjach już od dawna cieszy się on błogosławieństwem ordynariuszy, a
także po wykazaniu jego pozytywnych efektów duchowych, Stolica
Apostolska zezwoliła wreszcie na liturgiczne obchody święta Serca Bożego
w Polsce i na Litwie dekretem z 6 lutego 1765 roku- już za panowania
króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
To pierworództwo w kulcie liturgicznym Najświętszego Serca Pana Jezusa
potraktujemy jako wielkie zobowiązanie.
ks. Rafał J. Trytek ICR, w święto św. Norberta
Powrót
Gdy w 1727 roku Polska występowała po raz pierwszy do Stolicy
Apostolskiej z prośbą o ustanowienie liturgicznego święta Najświętszego
Serca Pana Jezusa, czyniła to nie tylko w imieniu Rzeczpospolitej Obojga
Narodów, ale prosiła o święto dla całego Kościoła! (Początkowo do tej
petycji dołączył król Hiszpanii Filip V, ale pod
wpływem swojego ministra, wycofał poparcie).Polski król i wielki
książę litewski August II czynił to zatem nie tylko w imieniu swojego
Kraju, ale chrześcijaństwa w ogóle. Ważna rola w tych staraniach
przypadła Przełożonej krakowskiego klasztoru wizytek, Matce Teresie
Szembek i biskupowi krakowskiemu ks. Konstantemu Szaniawskiemu. Pomimo
umiejętnej walki stoczonej przez ks. Józefa Gallifet S.I. o ustanowienie
święta, pod wpływem kardynała Prospera Lambertini Stolica Apostolska
odrzuciła prośbę Polski. Głównym powodem był zarzut nowości i niechęć do
mnożenia "zbędnych" nabożeństw. Sam Lambertini jako papież Benedykt XIV
zresztą wspierał nabożeństwo w Rzymie i Kościele.
Drugie podejście miało miejsce w latach 1762-1764. Wtedy to
Polska-Litwa ponowiła starania o ustanowienie liturgicznego święta Serca
Bożego pod rządami Augusta III, który z Warszawy skierował listownie
prośbę do papieża w tej sprawie. Prośby króla popierali liczni biskupi
Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, a także z Francji Stanisław Leszczyński
i jego córka Maria- królowa Francji.
Druga polska petycja była już tylko w imieniu Rzeczypospolitej- by
zwiększyć szanse
na sukces. Po wykazaniu, że kult Najświętszego Serca Pana Jezusa nie
jest wcale nowy (na konsystorzu 26 stycznia 1765 r.), a w licznych
diecezjach już od dawna cieszy się on błogosławieństwem ordynariuszy, a
także po wykazaniu jego pozytywnych efektów duchowych, Stolica
Apostolska zezwoliła wreszcie na liturgiczne obchody święta Serca Bożego
w Polsce i na Litwie dekretem z 6 lutego 1765 roku- już za panowania
króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
To pierworództwo w kulcie liturgicznym Najświętszego Serca Pana Jezusa
potraktujemy jako wielkie zobowiązanie.
ks. Rafał J. Trytek ICR, w święto św. Norberta