PORZĄDEK MSZY ŚWIĘTYCH

Dyrektorium pastoralne Instytutu Rzymsko-katolickiego

Udzielanie sakramentów

Zasady ogólne

Udzielanie sakramentów wymaga nie tylko ważnych święceń, ale też
jurysdykcji. O jurysdykcję sakramentalną w normalnych czasach ubiega się
i otrzymuje się ją od biskupa diecezjalnego. Jakkolwiek jednak, w
obecnych czasach opróżnienia stolic biskupich z powodu głoszenia
herezji, jurysdykcja do udzielania sakramentów pochodzi z zasady epikei
– czyli korzystnej interpretacji woli prawodawcy w czasie jego
nieobecności. Zasada ta wymaga więc dwóch rzeczy, aby mogła być ważnie
cytowana i przywoływana dla jurysdykcji sakramentalnej: (1) nieobecności
prawodawcy oraz (2) roztropnej przyczyny, przez którą zakłada się zgodę
nieobecnego prawodawcy. Jeśli którejś z tych rzeczy zabraknie, epikea
nie może być użyta do jurysdykcji sakramentalnej.

Księża Instytutu utrzymują, że obie te rzeczy są obecne. Utrzymują
przecież, że hierarchia II soboru watykańskiego jest fałszywą hierarchią
i nie posiada władzy nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła. Tak
więc prawodawca jurysdykcji sakramentalnej jest nieobecny. Utrzymują
także, że wszyscy ci, którzy odrzucają II sobór watykański oraz jego
hierarchię, byliby pozbawieni sakramentów, jeśli księża Instytutu nie
zapewniliby ich. Tak więc istnieje roztropna przyczyna, przez którą
można założyć, iż prawodawca – Chrystus, Głowa Kościoła i papież oraz
biskup lokalny – pragnęliby, by owi księża udzielali sakramentów.

Konsekwentnie Instytut utrzymuje, że jego księża mogą prawnie udzielać
sakramentów tylko tym, którzy odrzucili religię II soboru watykańskiego.
Jest niezgodne z rozumem, aby ksiądz używający epikei dla
usprawiedliwienia swej jurysdykcji sakramentalnej udzielał sakramentów
tym, którzy akceptują autorytet hierarchii novus ordo. Wszystkie zasady
eklezjologiczne mówią o tym, że wolno przystąpić do sakramentów
wyłącznie do takich księży, którzy są autoryzowani przez prawdziwą
hierarchię Kościoła katolickiego. Tak więc, jeśli ktoś uznaje papieża i
biskupów II soboru watykańskiego jako prawdziwą hierarchię katolicką, te
same zasady eklezjologiczne zabraniają księdzu Instytutu udzielić
sakramentów takiej osobie. Dlatego że nie istnieje roztropna przyczyna,
aby z pomocą epikei udzielać sakramentów osobie, która logicznie winna
pójść do hierarchii II soboru watykańskiego po swoje sakramenty. Co
więcej, nie ma też rozsądnej przyczyny, aby ktoś, kto podlega hierarchii
II soboru watykańskiego, przystępował do sakramentów u księdza, który
utrzymuje, że prawodawca (biskup lokalny) jest nieobecny z powodu
głoszonych herezji.

Innymi słowy, ani Chrystus, ani Kościół nie mogą autoryzować kleru novus
ordo i księży tradycyjnych do udzielania sakramentów w tym samym czasie.
Tylko jedni udzielają ich prawowicie; inni udzielają ich nieprawowicie.
Jedni udzielają z jurysdykcją od prawdziwej hierarchii Kościoła
katolickiego; inni udzielają bez autoryzacji i jurysdykcji od hierarchii
Kościoła katolickiego.

Rozum i logika zawsze wymagają stałości. Niekonsekwencja jest pewnym
znakiem błędu. Co więcej, jeśli jakikolwiek czyn nie pozostaje w zgodzie
z rozumem, jest grzechem.

Odmowa udzielenia sakramentów wyznawcom religii II soboru watykańskiego
nie może więc być widziana jako oskarżenie o publiczny grzech czy
publiczną herezję, czy jakąkolwiek inną przewinę, lecz po prostu jako
moralna konsekwencja ich uznawania hierarchii II soboru watykańskiego
jako prawdziwej hierarchii Kościoła katolickiego. Udzielanie im
sakramentów byłoby sprzeczne z rozumem, a więc eliminowałoby jeden z
koniecznych warunków zaistnienia epikei, co z kolei zniszczyłoby
podstawy jurysdykcji księdza do udzielania sakramentów tym osobom.

Praktyczne zastosowanie

Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy negują
chrzest krwi lub chrzest pragnienia, a także tym, którzy promują taką
negację.

Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy uczęszczają
na msze novus ordo, chyba że wykażą chęć odrzucenia II soboru
watykańskiego i jego reform.

Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy są nieważnie
zaślubieni lub tym, którzy żyją jak mąż i żona po otrzymaniu
unieważnienia małżeństwa od novus ordo, FSSPX lub jakiejkolwiek innej
osoby czy instytucji.

Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy uczęszczają
na msze, nawet tradycyjne, które są odprawiane pod patronatem i za
pozwoleniem hierarchii novus ordo ani tym, którzy uczęszczają na mszę, w
której członkowie hierarchii novus ordo są wspominani w modlitwie Te
igitur w Kanonie Mszy, ani też tym, którzy uznają, że hierarchia novus
ordo ma władzę nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła katolickiego.

Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy uparcie
twierdzą, iż twierdzenie o hierarchii novus ordo jako mającej władzę
nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła ma jakieś prawdopodobieństwo
teologiczne i może być prawowicie utrzymywane.

Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy są ciężko
nieskromni w swoim ubiorze lub w jakikolwiek inny sposób są winni
ciężkiego publicznego grzechu.

We wszystkich przypadkach odmowy udzielenia sakramentów, z wyjątkiem
tych dotyczących ciężkiego grzechu publicznego, w dyskretny i roztropny
sposób powinno zostać udzielone ostrzeżenie oraz możliwość usunięcia
przeszkód do otrzymania sakramentów.

Powracający z religii II soboru watykańskiego do wiary i praktyk
Kościoła rzymskokatolickiego nie mogą otrzymywać sakramentów, dopóki:
(1) nie zademonstrują postanowienia zupełnego odrzucenia II soboru
watykańskiego i jego reform, (2) nie będzie pewne, że zostali
wystarczająco pouczeni w wierze katolickiej oraz (3) nie będą wolni od
wszelkich przeszkód do otrzymania sakramentów, szczególnie od nieważnych
małżeństw i współmieszkania lub wszelkiego innego grzechu publicznego.

Kazanie

Księża Instytutu będą mieli kazanie w każdą niedzielę i święto nakazane,
chyba że zaistnieje poważny powód, dla którego jest to niewygodne lub
niemożliwe. Mogą też mieć kazanie z innych okazji.

Księża Instytutu będą wykładać w kazaniach zasady katolickiego oporu
przeciw modernizmowi, jak przedstawiono w Rozporządzeniu teologicznym
Instytutu, przynajmniej czterokrotnie w roku.

Księża Instytutu będą słuchać pouczeń Przełożonego Generalnego
dotyczących tematów kazań.

Księża będą miewać kazania dłuższe niż 10 minut, nie dłuższe jednak niż
pół godziny.

Księża Instytutu winni przedsięwziąć poważne przygotowanie do swoich
kazań, winni być płomienni w nauce pięknego krasomówstwa, czy to przez
czytanie książek, czy też przez sięganie po porady innych.

Sakrament Małżeństwa

Księża Instytutu będą zachowywać ogólne instrukcje Przełożonego
Generalnego dotyczące małżeństwa.

Księżom Instytutu nie wolno w żadnych okolicznościach ogłosić małżeństwa
nieważnym, czy to publicznie, czy to prywatnie, z wyjątkiem przypadków,
w których nieważność jest oczywista ze względu na udokumentowane dowody.

Księża Instytutu nie pozwolą niepoślubionym ważnie zachowywać się jak
mąż i żona wobec siebie. Mogą pozwolić nieważnie poślubionym parom
zamieszkiwać razem, jeśli (1) istnieje ważna przyczyna, aby pozostali
razem, (2) nieważność małżeństwa nie jest publicznie znana, (3)
nieważnie zaślubiona para obieca współżyć jako brat i siostra, i
rzeczywiście podejmie wszelkie konieczne kroki, aby tej obietnicy
dochować oraz (4) nie ma niebezpieczeństwa skandalu.

Księża Instytutu upewnią się, że narzeczeni są właściwie pouczeni,
zgodnie z Syllabusem Nauk Przedmałżeńskich.

Biuletyn parafialny

Księża Instytutu będą zamieszczać w ich biuletynach parafialnych
wszelkie informacje wymagane przez Przełożonego Generalnego.

Wystrój i ozdoby kościoła

Księża Instytutu muszą przedłożyć do aprobaty Przełożonego Generalnego
każdy plan konstrukcji lub dekoracji kościoła oraz będą podążać za
instrukcjami Przełożonego w tym zakresie.

Nabożeństwa

Księża Instytutu będą promować jedynie nabożeństwa oficjalnie
zatwierdzone przez Kościół katolicki. Wszystkie nabożeństwa muszą być
też zatwierdzone przez Przełożonego Generalnego.

Prywatne objawienia

Tylko objawienia oficjalnie zatwierdzone przez Kościół mogą być
promowane przez członków Instytutu. Wszyscy członkowie będą podążać za
instrukcjami Przełożonego w tym zakresie.

Członkowie Instytutu będą unikać fanatyzmu czy obsesji związanej z
prywatnymi objawieniami i nie będą mówić wiernym o objawieniach
niezatwierdzonych przez Kościół.

Członkowie Instytutu nie będą wykazywać zbędnego lub obsesyjnego
zainteresowania tematyką końca świata.

Sakramenty powtarzane absolutnie lub warunkowo

Ogólna zasada mówi, że żaden sakrament nie powinien być powtarzany
warunkowo, chyba że zaistnieje pozytywna wątpliwość dotycząca jego
ważności.

Święcenia kapłańskie udzielane po angielsku czy po łacinie według
zreformowanego rytu używanego w novus ordo po roku 1968 są uważane za
wątpliwe.

Konsekracje biskupie dokonane według zreformowanego rytu w lub po roku
1968 są uważane za nieważne.

Bierzmowania udzielone po angielsku lub po łacinie według zreformowanego
rytu w lub po 1971 roku są uważane za wątpliwe.

Chrzty dokonane przez kler novus ordo w lub po latach 90. muszą być
weryfikowane w kierunku ich poprawności. Jeśli brakuje pozytywnego
dowodu poprawności, chrzest musi być dokonany ponownie warunkowo.

Chrzty dokonane przez sekty protestanckie są zawsze uważane za wątpliwe,
a w tych wypadkach należy chrzcić ponownie warunkowo.

Chrzty dokonane przez wschodnich schizmatyków są uważane za ważne, chyba
że zostały dokonane przez kler niepoddany schizmatyckiej hierarchii lub
poddany patriarchatowi rosyjskiemu, w których to przypadkach pozytywny
dowód ważności w postaci naocznego świadka musi zostać zapewniony.

Bierzmowania udzielone przez wschodnich unitów lub schizmatyków muszą
być udzielone ponownie warunkowo, chyba że zostały na pierwszym miejscu
udzielone przez biskupa.

Egzorcyzmy

Księża Instytutu nie podejmą się dokonywania żadnego publicznego ani
prywatnego egzorcyzmu bez pozwolenia Przełożonego Generalnego, z
wyjątkiem tych zawartych w rycie chrztu czy w obrzędach błogosławieństw
przedmiotów.

Tłum. Dominick Dutton


Źródło: "Most Holy Trinity Seminary Newsletter", kwiecień 2017.

Za: Katolik- Tradycja katolicka
Powrót