Czterysta lat zwycięstwa pod Chocimiem


Dzień dziękczynienia za zwycięstwo pod Chocimiem za panowania Zygmunta
III (1587 – 1632)

Sułtan turecki Osman ruszył na podbój krajów chrześcijańskich z
ogromnem wojskiem, poparty przez liczne hordy chana tatarskiego. Celem
wyprawy było zawojowanie Polski. Nieliczne wojska polskie pod wodzą
Karola Chodkiewicza założyły obóz pod Chocimem, w dzisiejszej Besarabji,
aby tu powstrzymać dalszy pochód potęgi tureckiej, dopókiby król z
głównemi siłami nie nadciągnął na walną rozprawę z najezdnikami.
Dziesięciokrotnie wydały wojska polskie bitwę wrogowi, tyleż razy
nieprzyjaciel szturm przypuszczał do obozu; z ciężkich tych zmagań
zawsze Polacy wychodzili zwycięsko, mimo szczupłych w porównaniu z
wrogiem sił. Przez cały miesiąc trzymano najezdnika u bram
Rzeczypospolitej; 60.000 trupów nieprzyjacielskich zesłało pole bitwy,
tyleż uległo chorobom. Kiedy sam król śpieszył z główną siłą na odsiecz
bohaterskiej straży przedniej, Turcy do reszty stracili ducha, zwinęli
obóz i z wstydem odstąpić musieli od dalszej wojny, dnia 10 października
r. 1621. Dzień ten papież Grzegorz XV na wieczną zwycięstwa pamiątkę,
ogłosił dniem dla Polski świątecznym, na prośbę zaś Władysława IV, syna
i następcy Zygmunta, Urban VIII osobnem oficjum brewiarza i osobnym
formularzem mszalnym uświetnił. Dzwon potężny, „Wojciechem” zwany,
wiszący w dzwonnicy obok katedry gnieźnieńskiej, od owego czasu po dziś
dzień wzywa wiernych do modlitwy za poległych w bitwie pod Chocimem,
pełnej chwały dla oręża polskiego.

Rok Boży w liturgji i tradycji Kościoła świętego z uwzględnieniem
obrzędów i zwyczajów ludowych oraz literatury polskiej, Księga ku
pouczeniu i zbudowaniu wiernych katolików, Katowice 1932, str. 426.

(za Biuletynem Czcicieli św. Marii Goretti nr 20)
Powrót