Święty Antoni Maria Claret
Krótka biografia
Antoni Maria Claret i Clarà (hiszp. Antonio María Claret y Clarà; ur. 23
grudnia 1807 w Sallent w Katalonii, zm. 24 października 1870 w Narbonne)
– święty Kościoła katolickiego.
Od 12. do 17. roku życia pracował jako tkacz w warsztacie swego ojca,
potem udał się do Barcelony, by uczyć się w szkole handlowej i założyć
własne przedsiębiorstwo. Wstąpił do seminarium w Vic w 1829 roku, a w
dniu 13 czerwca 1835 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Otrzymał
beneficjum w rodzinnej parafii, jednak jego prawdziwym pragnieniem była
działalność misjonarska. W 1839 roku udał się do Rzymu, zamierzając
wstąpić do jezuickiego nowicjatu, nie pozostał w nim jednak ze względu
na zły stan zdrowia. Zamiast tego, powrócił do kraju i poświęcił się
działalności ewangelizacyjnej w Katalonii, wygłaszał kazania i
publikował książki religijne przeznaczone przede wszystkim dla ludu.
Założył w 1849 roku Zgromadzenie Misjonarzy Synów Niepokalanego Serca
Błogosławionej Maryi Dziewicy (klaretynów). W 1850 r. został mianowany
przez papieża Piusa IX arcybiskupem Santiago de Cuba {Kuba}, gdzie
rozpoczął pracę w rok później od rekolekcji dla kapłanów i podjęcia
misji ludowych. W 1855 roku wraz z Matką Maria Antonią Paris założył
zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek.
Czterokrotnie dokonywano na niego zamachów, poważnie ranny (1856),
został mianowany spowiednikiem królowej Izabeli II, powrócił do Madrytu
i został arcybiskupem tytularnym Traianopolis in Rhodope. Po wybuchu
rewolucji w 1868 r. podobnie jak królowa udał się na wygnanie. Brał
udział w Soborze Watykańskim I, broniąc dogmatu o nieomylności papieża.
Patronował powstaniu żeńskiego zgromadzenia „Instytutu Apostolskiego
Maryi Niepokalanej” i założył Akademię św. Michała (1858). Zmarł
zmorzony chorobą w czasie, gdy przebywał w klasztorze Fontfroide.
Przeniesienia relikwii dokonano dwadzieścia siedem lat później do Vic.
Beatyfikował go papież Pius XI w dniu 25 lutego 1934 roku, zaś
kanonizował go papież Pius XII w dniu 7 maja 1950 roku.
Powrót
Krótka biografia
Antoni Maria Claret i Clarà (hiszp. Antonio María Claret y Clarà; ur. 23
grudnia 1807 w Sallent w Katalonii, zm. 24 października 1870 w Narbonne)
– święty Kościoła katolickiego.
Od 12. do 17. roku życia pracował jako tkacz w warsztacie swego ojca,
potem udał się do Barcelony, by uczyć się w szkole handlowej i założyć
własne przedsiębiorstwo. Wstąpił do seminarium w Vic w 1829 roku, a w
dniu 13 czerwca 1835 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Otrzymał
beneficjum w rodzinnej parafii, jednak jego prawdziwym pragnieniem była
działalność misjonarska. W 1839 roku udał się do Rzymu, zamierzając
wstąpić do jezuickiego nowicjatu, nie pozostał w nim jednak ze względu
na zły stan zdrowia. Zamiast tego, powrócił do kraju i poświęcił się
działalności ewangelizacyjnej w Katalonii, wygłaszał kazania i
publikował książki religijne przeznaczone przede wszystkim dla ludu.
Założył w 1849 roku Zgromadzenie Misjonarzy Synów Niepokalanego Serca
Błogosławionej Maryi Dziewicy (klaretynów). W 1850 r. został mianowany
przez papieża Piusa IX arcybiskupem Santiago de Cuba {Kuba}, gdzie
rozpoczął pracę w rok później od rekolekcji dla kapłanów i podjęcia
misji ludowych. W 1855 roku wraz z Matką Maria Antonią Paris założył
zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek.
Czterokrotnie dokonywano na niego zamachów, poważnie ranny (1856),
został mianowany spowiednikiem królowej Izabeli II, powrócił do Madrytu
i został arcybiskupem tytularnym Traianopolis in Rhodope. Po wybuchu
rewolucji w 1868 r. podobnie jak królowa udał się na wygnanie. Brał
udział w Soborze Watykańskim I, broniąc dogmatu o nieomylności papieża.
Patronował powstaniu żeńskiego zgromadzenia „Instytutu Apostolskiego
Maryi Niepokalanej” i założył Akademię św. Michała (1858). Zmarł
zmorzony chorobą w czasie, gdy przebywał w klasztorze Fontfroide.
Przeniesienia relikwii dokonano dwadzieścia siedem lat później do Vic.
Beatyfikował go papież Pius XI w dniu 25 lutego 1934 roku, zaś
kanonizował go papież Pius XII w dniu 7 maja 1950 roku.