„Przełożony kłamców” – notka o. Noela Barbary z 1996 roku
Pelagius Asturiensis
Zapisał mnie ktoś w czasach, gdy niniejszy blog był „oporowy”, na listę
mejlingową francuskiego dystryktu FSSPX, „Actualités de la Tradition
dans l’Eglise”, być może jako akt miłosierdzia wobec błądzącego
bliźniego przed którego blogiem przestrzegali wówczas duchowni tegoż
Bractwa.
Dzisiejsza aktualizacja „Wiadomości Tradycji w Kościele” (rzecz jasna
mowa tu o wiadomym Bractwie i niektórych poczynaniach z kręgów
konserwatywno-indultowo-motupropriowych, wszystkie inne „Tradycje” są
bowiem „poza Kościołem”) ogłasza datę nadchodzącej czwartej kapituły
generalnej Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, która ma się odbyć od 11 do
21 lipca b.r. Notka ta zaczyna się od przypomnienia, że statuty tegoż
stowarzyszenia kapłańskiego zostały zatwierdzone 1 listopada 1970 roku.
Nie ma tam jednak mowy o tym, że ta sama władza, która zatwierdziła
Bractwo skasowała je w 1975 roku (Komisja Kardynałów wysłanych przez
Pawła VI), a nawet formalnie i wyraźnie w 1976 roku przez samego Pawła
VI, którego Bractwo uznawało wówczas za Papieża (i wobec tego swojego
najwyższego przełożonego).
Jest to niespójność, która od dekad jest powtarzana (również w „Zawsze
wierni”) i nadal stanowi jeden z lefebrystycznych mitów, obok
nielegalnej promulgacji Novus Ordo Missae i herezji dawniejszych
Papieży. Przypomniał mi się przy okazji krótki tekst o. Noela Barbary,
który ten pionierski duchowny przeciwnik neomodernizmu napisał wiele lat
temu. Umieścił go jako dodatek do szczegółowej analizy Akt II Kongresu
Teologicznego Bractwa Św. Piusa X, który odbył się w dniach 2-5 stycznia
1996 roku pod auspicjami pisma „Si si no no”, kierowanego po śmierci
założyciela tegoż pisma, x. Puttiego, przez duchownych FSSPX.
W swej analizie krytycznej o. Barbara zwraca uwagę zwłaszcza na
fałszowanie dokumentów Kościoła po to, aby ich treść pasowała do
stanowiska lefebrystycznego. Być może kiedyś pojawi się polskie
tłumaczenie tej „analizy krytycznej”. Tymczasem wspomniany Dodatek
przedstawia się następująco:
Informacja z ostatniej chwili
Ta praktyka kłamania i fałszowania tekstów (co jest kłamstwem na
papierze, o wiele poważniejszym niż kłamstwo ustami), stało się
codzienną praktyką w Bractwie Św. Piusa X. W numerze 43 pisma
„Sodalitium”, który otrzymujecie, dowiecie się o bardzo wielu
przypadkach sfałszowania tekstu w artykule x. Marcille, członka tego
Bractwa, na które zwrócił uwagę x. Murro1. Muszę szczególnie i
publicznie zaznaczyć tę haniebną praktykę, ponieważ tym sposobem
działania nie tylko kapłani tegoż Bractwa oszukują się wzajemnie, ale
oszukują zwłaszcza wiernych, którzy idą za nimi pełni ufności i wywołują
wątpliwości odnośnie uczciwości tych, którzy mówią prawdę.
Już w „Racjach bytu kryzysu, którego nie widać końca” podkreśliłem (s.
24-25) ten nieuczciwy proceder co do ekskomuniki abpa Lefebvre’a i
biskupów konsekrowanych przezeń. Dołożyłem starań, by cytować teksty
oficjalne, które kardynał Gantin napisał w imieniu Jana Pawła II oraz
oficjalne teksty ich papieża, który mówi: „Oświadczam, ze wszystkimi
skutkami prawnymi, że zarówno J. Eks. abp Marceli Lefebvre jak i Bernard
Fellay, Bernard Tissier de Mallerais, Richard Williamson i Alfonso de
Galaretta (sic) zaciągają ipso facto ekskomunikę latae sententiae
zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej… Ostrzega się kapłanów i
wiernych, by nie przystawali do schizmy J. Eks. abpa Lefebvre’a, bowiem
zaciągną ipso facto najcięższą karę ekskomuniki” („Osservatore Romano”,
wyd. francuskie, nr 17, 5 VII 1988). Chodziło mi o to, precyzuję, aby
obalić pierwsze kłamstwo opublikowane przez wspomniane Bractwo w
„Fideliter” z maja-czerwca 1996.
„Kłamcie! Kłamcie! Zawsze coś z tego zostanie”, mawiał Wolter, ten syn
diabła (Jn VIII, 44). Bractwo Św. Piusa X to wie i, niestety,
praktykuje.
Właśnie otrzymałem ulotkę, ośmiostronicową, w trzech kolorach, obficie
ilustrowaną i, summa summarum, bardzo ładnie się prezentującą aby
wprowadzić nieorientujących się czytelników w błąd. Stwierdza kłamliwie
i to na piśmie: „Bractwo Św. Piusa X nie jest ani schizmatyckie, ani
ekskomunikowane”. Jest to jawne kłamstwo. Jeśli Jan Paweł II jest
Papieżem, jak wciąż uważa wspomniane Bractwo, abp Lefebvre i biskupi
konsekrowani przezeń są jak najbardziej ekskomunikowani wedle słów ich
własnego papieża. Ponadto wierni, którzy się ich trzymają są
schizmatykami, znowu, jeśli wierzyć Janowi Pawłowi II. Z punktu widzenia
doktryny katolickiej a także zdrowego rozsądku nie można uważać
jednocześnie tej samej osoby, Karola Wojtyły, Papieżem i nie-Papieżem.
Dla tych kłamców pozostają dwie możliwości:
– albo uznać, że Jan Paweł II jest papieżem tylko materialiter2. Jego
kary przeciwko prawdziwym katolikom, którzy bronią wiary są w związku z
tym bez wartości wobec Boga i prawdziwego Kościoła.
– albo upierać się przy swojej chimerze, dalej oświadczać prawowitość
Jana Pawła II i lojalnie przyznać, że zgodnie ze słowami ich papieża abp
Lefebvre został rzeczywiście ekskomunikowany i „ci, którzy się go
trzymają przystają do jego schizmy”, bowiem ich papież to opublikował.
Kończę tę notkę publicznie przypominając biskupowi Bernardowi Fellay,
przełożonemu generalnemu tegoż Bractwa, że przełożony poinformowany o
nadużyciu, gdy nic z tym nie robi, staje się odpowiedzialny za to
nadużycie. Wierni będą odtąd wiedzieć, że jeśli ta praktyka dalej będzie
istniała w Bractwie, odpowiedzialny za nią będzie Przełożony Generalny,
który stanie się, czego nie daj Boże, Przełożonym Generalnym kłamców!!!
Tłumaczył z języka francuskiego Pelagiusz z Asturii. Źródło: o. Noel
Barbara, Analiza krytyczna akt II Kongresu Teologicznego Bractwa Św.
Piusa X. Si si no no – styczeń 1996 (Analyse critique des actes du IIème
Congrès Théologique de la Fraternité Saint-Pie X. Si si no no – janvier
1996), wyd. Forts dans la Foi, Tours (Francja), kwiecień 1997, ss.
70-71. Podkreślenia jak w oryginale. Przypisy Pelagiusza:
1) Artykuł x. Murro znajduje się w numerze 43 francuskojęzycznego
wydania pisma „Sodalitium”, a po włosku jest podzielony na dwie części i
można go przeczytać w numerze 44 i 45 włoskojęzycznego wydania. Niedawno
francuski tekst został również opublikowany na stronie internetowej
Instytutu Matki Dobrej Rady. Artykuł ten na pewno zostanie
przetłumaczony na język polski.
2) O. Barbara, po latach polemiki z przyjmującymi tezę z Cassiciacum,
sam uczciwie przyjął ją i przez ostatnie lata swego życia blisko
współpracował z xiężmi Instytutu Matki Dobrej Rady, m.in. głosząc
corocznie rekolekcje ignacjańskie w Verrua Savoia dla członków tegoż
Instytutu. Sama teza została wyjaśniona tutaj.
Powrót
Pelagius Asturiensis
Zapisał mnie ktoś w czasach, gdy niniejszy blog był „oporowy”, na listę
mejlingową francuskiego dystryktu FSSPX, „Actualités de la Tradition
dans l’Eglise”, być może jako akt miłosierdzia wobec błądzącego
bliźniego przed którego blogiem przestrzegali wówczas duchowni tegoż
Bractwa.
Dzisiejsza aktualizacja „Wiadomości Tradycji w Kościele” (rzecz jasna
mowa tu o wiadomym Bractwie i niektórych poczynaniach z kręgów
konserwatywno-indultowo-motupropriowych, wszystkie inne „Tradycje” są
bowiem „poza Kościołem”) ogłasza datę nadchodzącej czwartej kapituły
generalnej Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, która ma się odbyć od 11 do
21 lipca b.r. Notka ta zaczyna się od przypomnienia, że statuty tegoż
stowarzyszenia kapłańskiego zostały zatwierdzone 1 listopada 1970 roku.
Nie ma tam jednak mowy o tym, że ta sama władza, która zatwierdziła
Bractwo skasowała je w 1975 roku (Komisja Kardynałów wysłanych przez
Pawła VI), a nawet formalnie i wyraźnie w 1976 roku przez samego Pawła
VI, którego Bractwo uznawało wówczas za Papieża (i wobec tego swojego
najwyższego przełożonego).
Jest to niespójność, która od dekad jest powtarzana (również w „Zawsze
wierni”) i nadal stanowi jeden z lefebrystycznych mitów, obok
nielegalnej promulgacji Novus Ordo Missae i herezji dawniejszych
Papieży. Przypomniał mi się przy okazji krótki tekst o. Noela Barbary,
który ten pionierski duchowny przeciwnik neomodernizmu napisał wiele lat
temu. Umieścił go jako dodatek do szczegółowej analizy Akt II Kongresu
Teologicznego Bractwa Św. Piusa X, który odbył się w dniach 2-5 stycznia
1996 roku pod auspicjami pisma „Si si no no”, kierowanego po śmierci
założyciela tegoż pisma, x. Puttiego, przez duchownych FSSPX.
W swej analizie krytycznej o. Barbara zwraca uwagę zwłaszcza na
fałszowanie dokumentów Kościoła po to, aby ich treść pasowała do
stanowiska lefebrystycznego. Być może kiedyś pojawi się polskie
tłumaczenie tej „analizy krytycznej”. Tymczasem wspomniany Dodatek
przedstawia się następująco:
Informacja z ostatniej chwili
Ta praktyka kłamania i fałszowania tekstów (co jest kłamstwem na
papierze, o wiele poważniejszym niż kłamstwo ustami), stało się
codzienną praktyką w Bractwie Św. Piusa X. W numerze 43 pisma
„Sodalitium”, który otrzymujecie, dowiecie się o bardzo wielu
przypadkach sfałszowania tekstu w artykule x. Marcille, członka tego
Bractwa, na które zwrócił uwagę x. Murro1. Muszę szczególnie i
publicznie zaznaczyć tę haniebną praktykę, ponieważ tym sposobem
działania nie tylko kapłani tegoż Bractwa oszukują się wzajemnie, ale
oszukują zwłaszcza wiernych, którzy idą za nimi pełni ufności i wywołują
wątpliwości odnośnie uczciwości tych, którzy mówią prawdę.
Już w „Racjach bytu kryzysu, którego nie widać końca” podkreśliłem (s.
24-25) ten nieuczciwy proceder co do ekskomuniki abpa Lefebvre’a i
biskupów konsekrowanych przezeń. Dołożyłem starań, by cytować teksty
oficjalne, które kardynał Gantin napisał w imieniu Jana Pawła II oraz
oficjalne teksty ich papieża, który mówi: „Oświadczam, ze wszystkimi
skutkami prawnymi, że zarówno J. Eks. abp Marceli Lefebvre jak i Bernard
Fellay, Bernard Tissier de Mallerais, Richard Williamson i Alfonso de
Galaretta (sic) zaciągają ipso facto ekskomunikę latae sententiae
zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej… Ostrzega się kapłanów i
wiernych, by nie przystawali do schizmy J. Eks. abpa Lefebvre’a, bowiem
zaciągną ipso facto najcięższą karę ekskomuniki” („Osservatore Romano”,
wyd. francuskie, nr 17, 5 VII 1988). Chodziło mi o to, precyzuję, aby
obalić pierwsze kłamstwo opublikowane przez wspomniane Bractwo w
„Fideliter” z maja-czerwca 1996.
„Kłamcie! Kłamcie! Zawsze coś z tego zostanie”, mawiał Wolter, ten syn
diabła (Jn VIII, 44). Bractwo Św. Piusa X to wie i, niestety,
praktykuje.
Właśnie otrzymałem ulotkę, ośmiostronicową, w trzech kolorach, obficie
ilustrowaną i, summa summarum, bardzo ładnie się prezentującą aby
wprowadzić nieorientujących się czytelników w błąd. Stwierdza kłamliwie
i to na piśmie: „Bractwo Św. Piusa X nie jest ani schizmatyckie, ani
ekskomunikowane”. Jest to jawne kłamstwo. Jeśli Jan Paweł II jest
Papieżem, jak wciąż uważa wspomniane Bractwo, abp Lefebvre i biskupi
konsekrowani przezeń są jak najbardziej ekskomunikowani wedle słów ich
własnego papieża. Ponadto wierni, którzy się ich trzymają są
schizmatykami, znowu, jeśli wierzyć Janowi Pawłowi II. Z punktu widzenia
doktryny katolickiej a także zdrowego rozsądku nie można uważać
jednocześnie tej samej osoby, Karola Wojtyły, Papieżem i nie-Papieżem.
Dla tych kłamców pozostają dwie możliwości:
– albo uznać, że Jan Paweł II jest papieżem tylko materialiter2. Jego
kary przeciwko prawdziwym katolikom, którzy bronią wiary są w związku z
tym bez wartości wobec Boga i prawdziwego Kościoła.
– albo upierać się przy swojej chimerze, dalej oświadczać prawowitość
Jana Pawła II i lojalnie przyznać, że zgodnie ze słowami ich papieża abp
Lefebvre został rzeczywiście ekskomunikowany i „ci, którzy się go
trzymają przystają do jego schizmy”, bowiem ich papież to opublikował.
Kończę tę notkę publicznie przypominając biskupowi Bernardowi Fellay,
przełożonemu generalnemu tegoż Bractwa, że przełożony poinformowany o
nadużyciu, gdy nic z tym nie robi, staje się odpowiedzialny za to
nadużycie. Wierni będą odtąd wiedzieć, że jeśli ta praktyka dalej będzie
istniała w Bractwie, odpowiedzialny za nią będzie Przełożony Generalny,
który stanie się, czego nie daj Boże, Przełożonym Generalnym kłamców!!!
Tłumaczył z języka francuskiego Pelagiusz z Asturii. Źródło: o. Noel
Barbara, Analiza krytyczna akt II Kongresu Teologicznego Bractwa Św.
Piusa X. Si si no no – styczeń 1996 (Analyse critique des actes du IIème
Congrès Théologique de la Fraternité Saint-Pie X. Si si no no – janvier
1996), wyd. Forts dans la Foi, Tours (Francja), kwiecień 1997, ss.
70-71. Podkreślenia jak w oryginale. Przypisy Pelagiusza:
1) Artykuł x. Murro znajduje się w numerze 43 francuskojęzycznego
wydania pisma „Sodalitium”, a po włosku jest podzielony na dwie części i
można go przeczytać w numerze 44 i 45 włoskojęzycznego wydania. Niedawno
francuski tekst został również opublikowany na stronie internetowej
Instytutu Matki Dobrej Rady. Artykuł ten na pewno zostanie
przetłumaczony na język polski.
2) O. Barbara, po latach polemiki z przyjmującymi tezę z Cassiciacum,
sam uczciwie przyjął ją i przez ostatnie lata swego życia blisko
współpracował z xiężmi Instytutu Matki Dobrej Rady, m.in. głosząc
corocznie rekolekcje ignacjańskie w Verrua Savoia dla członków tegoż
Instytutu. Sama teza została wyjaśniona tutaj.